Gdy rozmawiam na różnych forach z osobami niepełnosprawnymi ruchowo i dyskusja schodzi na tematykę poruszania się po miastach, ciągle przewija się jeden problem: chodniki. Czy naprawdę tak ciężko położyć je prosto?
Tu krzywo...
Spotykałam w swoim życiu już różne absurdy, ale krzywizna chodników i brak zjazdów chyba najczęściej. W centrach miast – wszystko gra. Gdy jednak trafiamy w mniej popularne dzielnice – chodniki straszą krzywizną. Płytki są nierówno położone, a czasem trafiają się miejsca, w których w ogóle ich brakuje.
Jest to niebezpieczne – nie tylko dla osób niepełnosprawnych, ale także dla „chodziaka”. Wpadając w dziurę czy szczelinę łatwo można zwichnąć kostkę i zrobić sobie krzywdę.
Spotykałam w swoim życiu już różne absurdy, ale krzywizna chodników i brak zjazdów chyba najczęściej. W centrach miast – wszystko gra. Gdy jednak trafiamy w mniej popularne dzielnice – chodniki straszą krzywizną. Płytki są nierówno położone, a czasem trafiają się miejsca, w których w ogóle ich brakuje.
Jest to niebezpieczne – nie tylko dla osób niepełnosprawnych, ale także dla „chodziaka”. Wpadając w dziurę czy szczelinę łatwo można zwichnąć kostkę i zrobić sobie krzywdę.
...tam bez sensu...
Innym elementem, którego szczerze nie znoszę (jak większość wózkowiczów) jest stary bruk. Poruszanie się po nim, tak często występującym w zabytkowych częściach miast, może przyprawić o palpitację serca. Dosłownie – człowiek czuje się niczym drink Bonda – wstrząśnięty, niezmieszany.
Równie ciekawie prezentują się zjazdy. Często chodnik nie jest odpowiednio obniżony lub, co jest jeszcze bardziej nagminne – obniżony jest tylko z jednej strony ulicy. Spotykam się także z dobrze obniżonymi chodnikami, ale zbyt dużymi rynnami. Wydostanie się z nich to prawdziwy spacer po linie.
...tutaj – dziura!
Jednak mojego Mistrza w kategorii „Chodnikowy absurd” spotkałam pewnego dnia w Poznaniu. Gdy na równym, pięknym i nowym chodniku nagle przede mną pojawiła się... dziura. I to nie byle jaka – zmieściłabym się w niej cała. Nie wiem czym była spowodowana, ale brak ostrzeżeń mnie poraził. Potem wielokrotnie spacerując wyostrzałam zmysły, by tej pułapki nie przegapić (i ją ominąć).
Choć częściej prosto.
Czy można więc powiedzieć, że polskie miasta są dostosowane? Na szczęście, w większości – tak. Wspomniane przeze mnie sytuacje nie są nagminne, choć na tyle częste, by były frustrujące. Pozostaje mieć nadzieję, że z czasem i to się zmieni.
fot.: Dariusz Gajko
modelka: Julia Torla
chodniki sa moja zmora
OdpowiedzUsuń